Δ. Μπιτολάς: H πρώτη ποδοσφαιρική υπερομάδα

O αναγνώστης και καλός συνεργάτης του  Goalpost.gr Δημήτρης Μπιτολάς γράφει:
"Το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 20', δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτό της σημερινής εποχής. Ήταν ένα άθλημα, που λίγοι ασχολούνταν μαζί του, και ακόμη κι αυτοί, το έκαναν για να περάσει λίγο πιο ευχάριστα η ώρα τους. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής, δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση το επαγγελματικό και αστραφτερό ποδόσφαιρο της σημερινής εποχής. Όμως η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης εκείνης...

...της περιόδου, έμελλε να μετατρέψει το ποδόσφαιρο από ένα απλό και ασήμαντο παιχνίδι, σε αντικείμενο θαυμασμού ακόμα και για τους πιο δύσπιστους.
Αυτοί που δίδαξαν το ποδόσφαιρο στη Λατινική Αμερική, ήταν οι Ευρωπαίοι και συγκεκριμένα οι Βρετανοί. Οι Βρετανοί ως βασική τακτική στο παιχνίδι τους, είχαν τις μακρινές μπαλιές. Αυτές ήταν είτε κατευθείαν από την άμυνα στην επίθεση, είτε από τα πλάγια, φέρνοντας τη μπάλα μέσα στη μεγάλη περιοχή. Ένας ανορθόδοξος τρόπος ανάπτυξης παιχνιδιού για την Ουρουγουάη, η οποία απαλλάχτηκε σύντομα από αυτόν, εφαρμόζοντας μια επαναστατική τακτική για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Σαν βασικό στυλ παιχνιδιού, η Ουρουγουάη, είχε τις κοντινές πάσες και τη συνεχή εναλλαγή του ρυθμού. Αυτό το στυλ παιχνιδιού, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη έως εγκληματική τάση για σκληρά τάκλιν, ονομάστηκε << garra charrua >>, δηλαδή << η δύναμη των Ινδιάνων >>. Είναι γεγονός, ότι οι παίκτες της ομάδας δούλευαν σκληρά στις προπονήσεις, για να τελειοποιήσουν αυτή την τακτική, που είχε ως στόχο την αποθήκευση ενέργειας για την Ουρουγουάη και την εξάντληση των αποθεμάτων ενέργειας για τους αντιπάλους της.
Η Ουρουγουάη λοιπόν είχε δουλέψει σκληρά για να πετύχει κάτι καλό και τα κατάφερε και με το παραπάνω. Κέρδισε σε δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς αγώνες, δύο χρυσά μετάλλια. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο το κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας (1924), κερδίζοντας στον τελικό με 3-0 την εθνική ομάδα της Ελβετίας και το δεύτερο χρυσό μετάλλιο το κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ολλανδίας (1928), κερδίζοντας σε ένα συγκλονιστικό τελικό στο Άμστερνταμ με 2-1 τη μεγάλη αντίπαλό της, την εθνική ομάδα της Αργεντινής. Εκτός από τους Ολυμπιακούς αγώνες, η Ουρουγουάη είχε επιτυχίες και σε άλλες διοργανώσεις. Από το 1920 μέχρι 1930, είχε κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα τέσσερις φορές (1920, 1923, 1924, 1926 ) και σε συνδυασμό με τις άλλες δύο κατακτήσεις που είχε μέχρι το 1920, η Ουρουγουάη με έξι κατακτήσεις Κόπα Αμέρικα, ήταν η κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης. Όμως η μεγάλη στιγμή για την Ουρουγουάη, δεν είχε φτάσει ακόμα. Η FIFA της ανέθεσε τη διοργάνωση του πρώτου Μουντιάλ το 1930 κι αυτή δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στον τελικό της διοργάνωσης, η Σελέστε συνάντησε τη μεγάλη της αντίπαλο. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής αποτελούνταν πάντα από εξαιρετικούς παίκτες, αλλά η Ουρουγουάη ήταν καλύτερη. Έτσι κατάφερε να την κερδίσει για ακόμη μια φορά σε μεταξύ τους τελικό, με σκορ 4-2.
Η Σελέστε είχε γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα, αλλά αποτελούνταν και από εξαιρετικούς παίκτες, όπως ο γκολτζής Έκτορ Σκαρόνε, η κολόνα της άμυνας και αρχηγός της Χοσέ Νασάτσι, οι εργάτες Πέδρο Σέα και Πέδρο Αρίσπε και φυσικά το μεγάλο της αστέρι ο Χοσέ Αντράντε. Όλοι βοηθούσαν την ομάδα, είτε με τα τρεξίματα τους, είτε με τα μαρκαρίσματα τους, αλλά ένας ήταν αυτός που ξεχώριζε για τις μαγικές στιγμές που πρόσφερε εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, ο Χοσέ Αντράντε. Ήταν παίκτης με φοβερά τεχνικά και φυσικά χαρίσματα και ίσως σε αυτό να βοήθησε πολύ και το επάγγελμά του, καθότι ήταν ζογκλέρ. Όμως η φάση που μετέβαλε τον Αντράντε από καλό παίκτη σε αληθινό μύθο, ήταν η κούρσα της 1ης Ιουνίου του 1924, στους Ολυμπιακούς αγώνες της Γαλλίας. Η Ουρουγουάη αντιμετώπιζε τη διοργανώτρια Γαλλία και στο παιχνίδι αυτό, ο Αντράντε, έκανε μία σπάνια κούρσα 75 μέτρων με τη μπάλα στο κεφάλι, περνώντας συνολικά εφτά παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Ακόμη και το γαλλικό φίλαθλο κοινό, σηκώθηκε να τον χειροκροτήσει. Μπορεί ο Χοσέ Αντράντε να ήταν ένας αληθινός μύθος για το ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής, όμως επειδή το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ομαδικό και απαιτεί συλλογική δουλειά και προσπάθεια, η Ουρουγουάη βασίστηκε σε όλους τους παίκτες της. Αυτό ήταν το μυστικό, που έκανε τη Σελέστε πολύ καλή ομάδα και κατάφερε να αλλάξει την αντίληψη που επικρατούσε εκείνη την εποχή, πως το ποδόσφαιρο ήταν ένα περίεργο άθλημα με την μπάλα, που έντεκα κυνηγούσαν άλλους έντεκα μέσα στο γήπεδο. Αυτό ήταν το μυστικό, που έκανε την Ουρουγουάη υπερομάδα και μεταμόρφωσε το ποδόσφαιρο σε βασιλιά των σπορ..."

Δημήτρης Μπιτολάς